Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Σε τραγικό αδιέξοδο το Ιερό Κελλί του Αλυπίου

Διαβάζοντας σήμερα μια ανάρτηση στο ιστολόγιο Αγιορείτικες Μνήμες μια επιστολή - έκκληση βοήθειας για το τραγικό αδιέξοδο το Ιερό Κελλίου του Αλυπίου, την αναδημοσιεύω ως το ελάχιστο που μπορώ να κάνω. Ο Θεός βοηθός!



00.jpg
Έλαβα και δημοσιεύω την παρακάτω επιστολή, χωρίς καμμιά παρέμβαση στο κείμενο:
.
Αγαπητέ Αδελφέ Κελλιώτη
Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε

Τον περασμένο Μάιο Σας είχα στείλει ένα μέιλ με το θέμα της εκκλήσεως βοηθείας του Αγιορείτικου Ι. Κελλίου Αγ. Αποστόλων - «Αλυπίου» και του γέροντός του π. Χρυσοστόμου.

Σας είχα ρωτήσει τότε τη γνώμη Σας, ως πιο έμπειρου και σ' επαφή με το Αγ. Ορος, αν και κατά πόσο θεωρούσατε την πρόχειρη ιστοσελίδα του ως κάτι το γνήσιο ή κάποια πονηρή προσπάθεια κάποιου (χάκερ?) να αποσπάσει χρήματα από άτομα που θα συγκινούνταν από την έκκληση. 

Μου φαινόταν ιδιαίτερα συγκινητικό το πρόβλημα και η έκκληση του γέροντος μέσω της πρόχειρης αυτής ιστοσελίδας που είχε. Σας θυμίζω ότι (όπως θα δείτε και παρακάτω) μετά από διαβεβαιώσεις κάποιων αρμοδίων φορέων προχώρησε σε αναστήλωση του Ι. Κελλίου η οποία κόστισε 150.000 ευρώ, σύμφωνα και με τη μελέτη που είχε γίνει. 

Οι αρμόδιοι όμως δεν ανταποκρίθηκαν με αποτέλεσμα να χρωστά αυτός το εν λόγω ποσό! Σκέφτηκα έναν άνθρωπο που γίνεται μοναχός για να αφιερώσει τη ζωή του στο Θεό και να ζει με ακτημοσύνη να βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος με κολοσσιαία χρέη και πολύ μικρή βοήθεια... πραγματικά δύσκολο... προσωπικά πιστεύω θα έχανα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου!

Επειδή ωστόσο δεν έλαβα τότε κάποια απάντηση από Εσάς, παίρνω το θάρρος να Σας ενοχλήσω και πάλι, επειδή στο χρόνο που πέρασε είχα τη δυνατότητα και Ευλογία να επισκεφθώ το Άγιον Όρος και μεταξύ άλλων, να συζητήσω προσωπικά και με τον γ. Χρυσόστομο. 

Διαπίστωσα λοιπόν ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι όχι μόνο οξύτατο αλλά και χρονίζον και οι πιστωτές του τον πιέζουν ιδιαίτερα όπως είναι φυσικό (και ποτέ δεν είναι και σίγουρος κανείς αν θ' αποφασίσουν να φέρουν την υπόθεση σε δικαστήριο με απρόβλεπτες και σίγουρα όχι καλές συνέπειες!). 

Η ιστοσελίδα του, με την πολύ μικρή επισκεψιμότητά της (στην καλύτερη περίπτωση 5 άτομα την ημέρα!), κατάφερε να συγκεντρώσει μετά βίας τα έξοδα που χρειάστηκαν για τη δημιουργία και συντήρησή της και καμμία άλλη βοήθεια δεν προσέφερε! 

Ο ίδιος, επιδεικνύοντας γνήσιο μοναχικό ήθος, δεν κατηγορεί ούτε στο ελάχιστο αυτούς που του δημιουργούν τα προβλήματα. Μέμφεται τον εαυτό του που δεν προέβλεψε την πορεία των γεγονότων πριν αυτά συμβούν και λυπάται ιδιαίτερα που δεν μπορεί να αποδώσει τα χρωστούμενα σ' αυτούς που ανήκουν γιατί όπως λέει κι αυτοί θα τα χρειάζονται για τις δικές τους υποχρεώσεις και τις οικογένειές τους (κάτι που εγώ προσωπικά, πολύ δύσκολα θα μπορούσα να θυμηθώ αν ήμουν στη θέση του!). 

Αν και νέος σχετικά στην ηλικία έχει κάποια προβλήματα υγείας τα οποία έχουν επιδεινωθεί λόγω του φλέγοντος αυτού προβλήματος!

Γυρίζοντας στον τόπο διαμονής μου, αποφασισμένος να προωθήσω όσο μπορούσα το μήνυμά του, διαπιστώνω ότι η ιστοσελίδα του δε λειτουργεί πλέον (!!!) και παρά τις υπενθυμίσεις του στο δημιουργό της δε λειτουργεί έως και σήμερα λόγω σημαντικών τεχνικών προβλημάτων! 

Του ζήτησα λοιπόν και μου έστειλε τα έγγραφα και φωτογραφίες που δημοσίευε και Σας τα στέλνω με την ελπίδα και τη θερμότατη παράκληση όχι απλώς να τα προωθήσετε σε γνωστούς Σας αλλά (με όλο το σεβασμό στο πρόσωπό Σας) και για να κάνετε κάποια ανάρτηση, αφού εδώ χρειάζονται πλέον δραστικά μέτρα αν πει κανείς ότι θέλει να βοηθήσει ουσιαστικά (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποτιμώ την αξία της προσωπικής μας προσευχής ως ουσιαστικού τρόπου βοήθειας)! 

Επίσης, αν θα ήταν δυνατόν, να βάλετε το σύνδεσμο για την ιστοσελίδα του στα δεξιά εκεί που έχετε τις διάφορες προτεινόμενες, με την ελπίδα ότι ίσως κάποια μέρα σύντομα δουλέψει πάλι (εναλλακτικά ίσως το σύνδεσμο για την ανάρτηση που ελπίζω να κάνετε)!

Σκεφθείτε ότι αν ο καθένας μας προσφέρει έστω από 10 ευρώ, το ποσό που θα μαζευτεί θα είναι αρκετά σημαντικό ώστε ν' ανακουφιστούν έστω και προσωρινά αυτοί που το χρειάζονται αλλά και ο εν λόγω πολύπαθος μοναχός. Σκεφθείτε επίσης ότι μάλλον το ποσό αυτό θα είναι και πάλι αρκετά μακριά από το να λύσει το πρόβλημα (γι' αυτό άλλωστε ζητώ να τοποθετηθεί ως υπενθύμιση ο δεσμός
http://www.kelialypiou.gr/www/
ή ο σύνδεσμος για την τυχόν ανάρτηση που θα κάνετε για να το θυμούνται όσοι μπορούν να βοηθήσουν). 

Καταλαβαίνω ότι όλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα και ανάγκες, αλλά και ότι βρισκόμαστε σε περίοδο οικονομικής κρίσης. Όμως νομίζω ότι κι εσείς καταλαβαίνετε το μέγεθος του προβλήματος και την απόλυτα τραγική θέση του γ. Χρυσοστόμου και ότι με τη βοήθεια αυτή θα προσφέρουμε όχι μόνο στον ίδιο και το ιστορικότατο Ι. Κελλίο, αλλά και στις οικογένειες των ανθρώπων που χρειάζονται τα χρήματα, ενθυμούμενοι πάντοτε και τ'  ότι «ο ελεών πτωχόν, δανείζει Θεώ» (Παροιμ. 19, 17)!
Για όποιον θέλει να επιβεβαιώσει την αλήθεια των γραφομένων μου και τη γνησιότητα των εγγράφων, αρκεί ένα τηλεφώνημα στην Ι.Μ. Κουτλουμουσίου
όπου μπορούν να επιβεβαιωθούν τα πάντα αλλά και να έρθει κανείς σε επικοινωνία με τον ίδιο το γέροντα Χρυσόστομο.
Σας ευχαριστώ ιδιαιτέρως για το χρόνο Σας και ειλικρινά Συγγνώμη που Σας κούρασα. Εύχομαι οι Άγιοι Απόστολοι προστάτες του Ι. Κελλίου Αλυπίου να πρεσβεύουν στον Κύριο για όλους μας.

(Ακολουθούν τα πλήρη στοιχεία του επιστολογράφου)


Φωτογραφίες από την ιστοσελίδα του Ι. Κ. Αγίων Αποστόλων - Αλυπίου
http://www.kelialypiou.gr





01.jpg




02.jpg




03.jpg




04.jpg




05.jpg




06.jpg




Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

Η Κοίμηση της Θεοτόκου




Απόστολοι εκ περάτων, 
συναθροισθέντες ενθάδε, 
Γεθσημανή τώ χωρίω, 
κηδεύσατέ μου τό σώμα, 
καί σύ Υιέ καί Θεέ μου, 
παράλαβέ μου τό πνεύμα.

Δεκαπενταύγουστος! Η Κοίμηση της Θεοτόκου! Το Πάσχα του καλοκαιριού! Από τις σημαντικότερες γιορτές της Ορθοδοξίας.

Φέτος είναι και μια σημαντική χρονιά επίσης. Έπειτα από 90 χρόνια περίπου έγινε λειτουργεία "σου Μελά". Στο μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά στο Πόντο, στη Τραπεζούντα. Και θα γίνεται κάθε χρόνο το  Δεκαπενταύγουστο!

Η "Παναγία των Ποντίων" θα ξανακούσει τις ωδές, τους ύμνους, τους αναβαθμους, τα απολυτίκια και εξαποστειλάρια της Κοίμησής της.

Ας ελπίσουμε ότι, η μέρα που θα γίνει λειτουργεία και στο ναό της του Θεού Σοφίας στη Κωνσταντινούπολη δεν είναι μακρυά. 


Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς!


Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

“Κύριε, μη με ελεήσεις“ ή “Κύριε, ελέησόν με”;

Έχει γίνει πολύ συζήτηση και έχουν γραφτεί , πιστεύω, αρκετά κείμενα γιά το ποιά είναι ακριβώς τα λόγια που πρέπει να λέμε στην ευχή του Κυρίου μας. "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με";  "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό";  ή "Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό"; ή... όποια άλλη δυνατή παραλλαγή μπορείτε να φανταστείτε!


Και εγώ προσωπικά προβληματίστηκα αρκετά γι΄ αυτό το θέμα, ρώτησα αρκετούς γεροντάδες, πήρα πολλές και διάφορες απαντήσεις, αλλά δεν μπόρεσα να καταλήξω κάπου. Ώσπου, μιά μέρα διάβασα μιά μικρή διήγηση και κόπηκε ο "γόρδιος δεσμός" των λογισμών μου γι' αυτό το θέμα. 

(Οι "γόρδιοι δεσμοί" δεν λύνονται, κόβονται, γιατί είναι φύσει απατηλοί και ως απατηλοί δεν έχουν λύση. Εκεί που έχεις λύσει (νομίζεις) και τον τελευταίο κόμπο του δεσμού, εμφανίζεται ως δια μαγείας ακόμη ένας κόμπος. Όρεξη να 'χεις να λύνεις κόμπους.  Σε δουλειά να βρίσκεσαι, για να χάνεις την ουσία. Ο Μέγας Αλέξανδρος από ένστικτο ίσως, ή μάλλον είχε ήδη την γνώση και οξυδέρκεια να διακρίνει το αδιέξοδο και την σπατάλη του χρόνου στα επουσιώδη,  αντέδρασε με τον τρόπο που όλοι ξέρουμε στην απατηλή πρόκληση των ιερέων.)   

 Σήμερα  διάβασα ξανά αυτήν την διήγηση δημοσιευμένη στο ιστολόγιο του Ι. Ν. Αγ. Βαρβάρας Πατρών και την αναδημοσιεύω με την ελπίδα να κοπεί ο "γόρδιος δεσμός" όλων αυτών που θα την διαβάσουν.  "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς"  

Πριν από πολλά χρόνια ζούσε σε κάποιο χωριό της πατρίδος μας ένας νέος, που από μικρός είχε τον πόθο να γίνει ασκητής. Υπήρχαν όμως κάποιες δυσκολίες: Ήταν αγράμματος, βραδύγλωσσος,  λίγο βραδύνους και με οικογενειακές υποχρεώσεις.

Όμως στην ηλικία των 40 περίπου ετών μπόρεσε να πραγματοποιήσει τη κρυφή του αγία επιθυμία. Έφυγε από το χωριό του και περιπλανώμενος από τόπου εις τόπο κατέληξε σε ένα ερημονήσι, όπου βρήκε ένα γέρο ασκητή που του ανέπαυε την καρδιά και έγινε υποτακτικός του.

Με έκπληξη λοιπόν παρατηρούσε ότι: όταν προσευχόταν ο Γέροντάς του έλαμπε ολόκληρος, και ιδιαιτέρως όταν παρακλητικά και μετά δακρύων έλεγε “Κύριε ελέησόν με”.


Ο Γέρων-ασκητής ήταν και αυτός αγράμματος, αλλά οι συμβουλές του ήταν πολύτιμες και γεμάτες σοφία και όλη του η πνευματική προσπάθεια συγκεντρώνετο στο πως να μάθει να προσεύχεται και ο υποτακτικός του με το “Κύριε ελέησόν με”.

Την τελευταία ημέρα της ζωής του ο Γέροντας ασκητής χάρισε στον υποτακτικό του το τρίχινο μισοτριμμένο ράσο του, ξάπλωσε κάτω, έκανε τον σταυρό του και λέγοντας τρεις φορές “Κύριε ελέησόν με”, “Κύριε ελέησόν με”, “Κύριε ελέησόν με” η οσιακή του ψυχή πέταξε στον ουρανό.

Μετά την κοίμηση και ταφή του Γέροντος του ο εν λόγω υποτακτικός ζούσε πλέον ολομόναχος στο ερημονήσι ως ασκητής και ησυχαστής μέσα σε μια σπηλιά, ακολουθώντας το ίδιο τυπικό προσευχής και κανόνων που παρέλαβε από τον Γέροντά του. Έτσι πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια, χωρίς να δει ποτέ του άνθρωπο.

Με το πέρασμα όμως των ετών και με την βραδυγλωσσία και βραδύνοια που τον διέκρινε, μπέρδευε τα λόγια της Ευχής προσευχόμενος έλεγε “Κύριε μη με ελεήσεις“.
Η καρδιά του όμως ήταν δοσμένη ολόκληρη στον Θεό, για αυτό και δάκρυα έτρεχαν άφθονα από τα γεροντικά του μάτια, όταν μέρα-νύχτα προσευχόταν με κατάνυξη και συντριβή, επαναλαμβάνοντας χιλιάδες φορές το “Κύριε μη με ελεήσεις”.

Κάποια ανοιξιάτικη μέρα ένα καράβι άραξε κοντά στο ερημονήσι. Ένας από τους επιβάτες του ήταν και ο επίσκοπος της επαρχίας εκείνης και ο καπετάνιος για να τον ξεκουράσει και να τον ευχαριστήσει τον πήρε με μια βάρκα κα πήγαν στο νησί για να περπατήσουν.

Αντίκρυσαν εκεί ένα μονοπάτι το οποίο ακολούθησαν και έφτασαν μπροστά σε μια σπηλιά όπου από μέσα άκουσαν την πονεμένη προσευχή του ασκητού που έλεγε συνεχώς “Κύριε,μη με ελεήσεις”.


Προχώρησε ο επίσκοπος και είδε ένα σκελετωμένο γέροντα ασκητή, με μάτια βαθουλωμένα μέσα στις κόγχες τους, να είναι γονατιστός και ολόλαμπρος να προσεύχεται και να κλαίει.
Ο δεσπότης με πολλή συστολή προσπάθησε να του πει ότι αυτή η προσευχή του δεν είναι σωστή και πρέπει να λέει “Κύριε ελέησόν με’.

Ταράχθηκε ο ασκητής πιστεύοντας, ότι 30 τόσα χρόνια έκανε κακό στη ψυχή του και ξέσπασε σε κλάματα ικετεύοντας τον επίσκοπο να τον μάθει να λέει σωστά την προσευχή. Κι εκείνος με δέος προσπάθησε για αρκετή ώρα να του “στρώσει” τη γλώσσα στο να λέει “Κύριε ελέησόν με”.


Φεύγοντας ο επίσκοπος τον συνόδευσε ο ασκητής μέχρι την ακροθαλασσιά, επαναλαμβάνοντας μαζί του το “΄Κύριε ελέησόν με”, για να μην το ξεχάσει.Το καράβι έφυγε και ο ασκητής το παρακολουθούσε με το βλέμμα του λέγοντας συνεχώς “Κύριε ελέησόν με”.

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και ο ερημίτης ξέχασε το “Κύριε ελέησόν με”, σάστισε και ζαλίστηκε!!!

- Και τώρα τι θα γίνω; και ξέσπασε σε δάκρυα.

Στην απελπισία του πετάει στην θάλασσα το κουρελιασμένο ράσο του και βαδίζει πάνω σε αυτό προς το καράβι.
-Φάντασμα, φάντασμα…! φώναζαν τρομαγμένοι οι ναύτες.
 

Με τις φωνές ανέβηκε ο δεσπότης στο κατάστρωμα και είδε τον ασκητή να του φωνάζει:
- Τι να λέω; Τι να λέω δεσπότη μου;
Και εκείνος με συγκίνησι του απάντησε:
- Ότι έλεγες να λες παιδί μου! Αυτή είναι η καλύτερη προσευχή για την ψυχή σου. Συγχώρεσέ με και κάνε και για μένα ένα σταυρό!


(Μητροπολίτου Χίου Παντελεήμονος Φωστίνη, (διασκευή από) Το βιβλίο της ζωής, τ.Α’ Πειραιάς 1987, σελ. 25
Πρωτοπρεσβύτερου Στέφανου Κ Αναγνωστόπουλου Η “Ευχή” μέσα στον κόσμο Πειραιάς 2007 σελίδες 20-22)

http://agiabarbarapatras.blogspot.com/2009/07/blog-post_3150.html#ixzz0oRgshe7D

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

Χριστός Ανέστη!



Χριστός Ανέστη!
Καλό Πάσχα!

Χρόνια Πολλά και ευτυχισμένα! Σήμερα ο θάνατος πέθανε! Ας μην τον αναστήσουμε ξανά εμείς οι άνθρωποι!


Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Ευαγγελισμός της Θεοτόκου



"Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σου. 
Ευλογημένη συ εν γυναιξί και Ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου."

Με αυτά τα λόγια ο αρχάγγελος Γαβριήλ χαιρέτησε την Υπεραγία Θεοτόκο μέσα στα άδυτα του Ναού του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ και από εκείνη την στιγμή άρχισε η εφαρμογή του πανάρχαιου Θεϊκού σχέδιου της σωτηρίας μας από τον θάνατο.

Επίσης έγιναν κάποια ακατανόητα για εμάς τους ανθρώπους. Μία παρθένα κόρη, διαλεγμένη από τον Κύριο για την αγνότητα και καθαρότητα Της συνέλαβε χωρίς επαφή! Και ο άπειρος και άμορφος Θεός χώρεσε ολόκληρος μέσα στην μήτρα Της παίρνοντας την μορφή μας.

Και όλα αυτά για εμάς τους αμαρτωλούς, που αν (υποθέσουμε ότι) είμασταν εμείς στην θέση του Θεού, θα αφήναμε τους ανθρώπους στην μοίρα τους, έρμαιο του διαβόλου και θα αναπαυόμασταν στην μακαριότητά μας! Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός το πλάσμα του, ώστε ήρθε ο ίδιος αυτοπροσώπως να "πεθάνει" Αυτός για να μην πεθάνουμε εμείς!

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς!


Την Παναγία πολλοί από εμάς (και εγώ ο ίδιος μερικές φορές) την βρίζουμε χυδαία, με λόγια που ίσως δεν θα τολμούσαμε να τα πούμε σε κάποιον συνάνθρωπό μας γιατί δεν θα ξέραμε πως θα αντιδράσει αυτός, στο άκουσμα τέτοιων ύβρεων. Δηλαδή βρίζουμε Κάποια εκ του ασφαλούς γιατί ξέρουμε ότι δεν θα αντιδράσει ότι και να πούμε. Αυτό, στο χωριό μου το λένε ανανδρία!

Έτσι λοιπόν, αφού Την καταστήσαμε  υπεύθυνη για την αναποδιά που μας βρήκε και εκτονώσαμε την οργή μας επάνω Της, συνεχίζουμε το ταξίδι της ζωής μας μέχρι που φθάνουμε σε κάποιο δύσκολο μονοπάτι, κακοτράχαλο, στενό και με τον γκρεμό να ξερογλείφεται έτοιμο να μας καταπιεί. Και τότε τι λέμε;   

Παναγιά βοήθα!


Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Η συμμετοχή του Αγίου Όρους στην Επανάσταση, μέσα από το βιβλίο «Το Άγιο Όρος» του Μοναχού Δωροθέου (Βατοπαιδινού)


Εκδόσεις Τέρτιος . Τόμος 1ος .Κεφ. ΧΧ ( σελ. 130 – 142 ) .

Το μήνυμα της Επανάστασης του 21 βρίσκει τον Άθω να δονείται από ενθουσιασμό. Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη και τα πνεύματα εξημμένα. Η διάδοση της συγκλονιστικής είδησης του απαγχονισμού του εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’ ( 10 Απριλίου 1821), της τραγικής εκείνης μορφής της τόσο συνδεδεμένης με το Αγιο Όρος, η αναγγελία της Επανάστασης στο Μωριά και η μόνιμη τούρκικη τυραννία, είναι ισχυρά εναύσματα για ν’ ανάψουν τη μεγάλη πυρκαγιά.

 Στον πυρετό της Επανάστασης οι Μονές παραχωρούν στους επαναστάτες τα κανόνια τους, πυρομαχικά και τρόφιμα, ενώ μετατρέπουν τα χαλκιάδικα σε οπλουργεία. Η Ιερά Κοινότητα συντονίζει τις ενέργειες όλες, κι αυτή συγκεντρώνει τα χρήματα του αγώνα. Ταυτόχρονα καλεί τον Εμμανουήλ Παπά, που βρίσκεται από το Μάρτιο του ίδιου έτους στη μονή Εσφιγμένου, να παραλάβει τα τρόφιμα και τα πολεμοφόδια.

Ήταν πολύ εντυπωσιακός ο ξεσηκωμός εκείνος και δεν επέτρεπε αμφιταλαντεύσεις. Ο καταδυναστευόμενος λαός έδιωχνε από τις προγονικές εστίες του το βάρβαρο καταπιεστή. Ένα θούριο, ποίημα Αγιορείτη υμνογράφου, ψάλλει εναντίον του «αιμοβόρου τυράννου Σουλτάν χασάπη» και προσανατολίζει τις συνειδήσεις των επαναστατών στην ένδοξη Ιστορία τους:

« Ναι, ω πατριώται μου, ας ορκισθώμεν

Ή να νικήσωμεν ή να χαθώμεν.

Θάνατος ο ένδοξος είν’ ίδιον ημών.

Γενναίοι οπλίται, μαζί πολεμείτε

Τους τυράννους φωνείτε : σηκτίριν μπουρτά !
………………………..

Ας επαναλάβωμεν κάθε φροντίδα

Να ελευθερώσωμεν φίλην πατρίδα

Και να ανακτήσωμεν την γην την πατρικήν.»
……………………………..

Αλλά και η Ιερά Κοινότητα, χωρίς ποιητική έξαρση, όπως ο παραπάνω στιχουργός, με ανυποχώρητη όμως σταθερότητα έγραφε προς όλους τους μοναχούς: «Να στεκώμεθα δια το καλόν του Κοινού μας έως θανάτου κατά χρέος…μάχου υπέρ Πατρίδος και Πίστεως.» Κι οι αντιπρόσωποι των Μονών μεταβαίνουν στα πεδία των μαχών και εμψυχώνουν τους μαχητές τους «εν όπλοις αδελφούς Κελλιώτας και άλλους» «ποτέ μεν με λόγους αδρούς και δραστηρίους , ποτέ δε δι’ υποσχέσεων μεγάλων εκκλησιαστικών βραβείων , ποτέ δε δια δόσεως…», «δια να πολεμούν όλοι με περισσότερον θάρρος και θερμότερον ενθουσιασμόν, και επομένως να καταβληθή ο εχθρός».

Επιστρατεύει έναν ασκητή «επιστήμονα κατασκαφής χανδακίων», «μάστορι τογραματζί» που εργαζόταν στον Αλή Πασά και στέλνει στη Βίγλα να επιστατήσει στη διάνοιξη τάφρων. Άλλος πάλι, ο Διονύσιος Πύρρος ο φαρμακοποιός, επιστρατεύεται για την κατασκευή πυρίτιδας. Επίσης επιστρατεύονται τοπζίδες, δραγουμάνοι, ράφτες, κανονιέροι. Προσευχές διαβάζονται στους ναούς και κινούν σε συμπάθεια τη Μητέρα του Θεού: «Αφάνισον, Δέσποινα, τας εν τω μέσω ημών μνησικακίας, και χάρισαι ημίν αγάπην, ειρήνη, ομόνοιαν. …( οι τύραννοι) δια την μεγάλην αυτών απανθρωπίαν, εισίν άνθρωποι άσπλαγχνοι και λύκοι αχόρταστοι. Ελευθέρωσον ημάς τα τέκνα σου νυν Δέσποινα, ελευθέρωσον εκ των χειρών των Αγαρηνών και λύτρωσαι ημάς ταχέως εκ της πικράς και πολυχρονίου αιχμαλωσίας …»

Ο Εμμανουήλ Παπάς, ο αγνός εκείνος και ανιδιοτελής πατριώτης, μετά την επίσημη ανακήρυξή του σε αρχιστράτηγο του αγώνα, κατά την τελετή που έγινε στο Πρωτάτο, μεταβαίνει στον Πολύγυρο, όπου κηρύσσει την Επανάσταση, στα επαναστατημένα ήδη χωριά της Χαλκιδικής. Ο στρατός του αποτελείται από 3.900 πολεμιστές. απ’ αυτούς οι 1000 τουλάχιστον είναι Αγιορείτες μοναχοί. Δυό Μονές, η Εσφιγμένου και η Χελανδαρίου γίνονται τα προκεχωρημένα φυλάκια. Η Εσφιγμένου, έχοντας ηγούμενο τον Ευθύμιο, ιδιαίτερο γραμματέα του Αγίου Γρηγορίου του Ε’ Φιλικό και στενό συνεργάτη του Εμ. Παπά δίνεται ολόκληρη, με όλους τους μοναχούς της, στην Επανάσταση.

Εντός του Όρους, «με θέλημα του Άρχοντος (του Εμ. Παπά) και των Πατέρων του Όρους, εψηφίσθη ο κυρ Νικηφόρος (ο Ιβηρίτης) διοικητής και κριτής…, να κρίνη δηλ. και να διορθώνη τον καθένα με φόβον Θεού και διάκρισιν πολλήν, ως επίσταται». Οι μέχρι χτες ταπεινωμένοι και εξουθενωμένοι ραγιάδες ορθώνονται απέναντι του τύραννου. Ένας ποταμός από γυμνά, κάτισχνα κορμιά, με φλογερές όμως καρδιές, ξεκινά ογκούμενος από την Κουμίτσα, περνά την Ιερισσό, το Χολομώντα, τη Γαλάτιστα, τα Βασιλικά, κυνηγώντας με ορμή τους πτοημένους Τούρκους, που βρίσκουν προστασία στα τείχη της Θεσσαλονίκης: «όλα τα χωρία μας ευρίσκονται εις τα όπλα και κινούνται εναντίον του κοινού εχθρού του γένους και της πίστεως με μεγάλην θαρραλεότητα και ορμήν, ώστε οπού οι μουσουλμάνοι κυριεύονται από άκραν δειλίαν. Αναχωρούν αγεληδόν από τα χωρία των και δραπετεύουν με φόβον μεγάλον …»

Και σ’ όλες τις μάχες βρίσκεται παρών ο επίσκοπος Ιερισσού Ιγνάτιος ο Αγιορείτης που «συναγωνίζεται» με τους πολεμιστές, εμψυχώνοντάς τους. Τα χωριά των τούρκων γίνονται στάχτη: «έκαψαν και πολλά χωρία των αγαρηνών οι εδικοί μας…» ( πρόκριτοι Καλαμαριάς προς Εμ. Παπά, 2 Ιουνίου 1821) και οι επαναστάτες θριαμβεύουν: « είμεθα γυμνοί καθ’ όλα. Προχωρούμεν όμως, καίτοι αδύνατοι από τζιπχανέ ( = εφόδια), θριαμβευτικώς… Το στράτευμά μας, έως αυτήν την ώραν, επλησίασεν τριών ωρών μακρόθεν της Θνίκης » ( Ιω. Χ΄΄χρήστου προς Εμ. Παπά, 6 Ιουν.). Όλα βαίνουν καλώς: «εν ενί λόγω τρέχουν, Θεού συναιρομένου, τα πράγματα αισίως και κατά ρουν…» ( Γεδεών μον. και Δ. Νικολάου προς Εμ. Παπά , 3 Ιουν. )


Όμως όσοι συντονίζουν την Επανάσταση αρχίζουν ν’ ανησυχούν: «η ορμή των Ελλήνων είναι ακράτητος…πλην…η έλλειψις της μπαρούτης είναι το μόνον μέσον να εμποδίση και την ορμήν ταύτην» ( Εμ. Παπάς προς Σπετσιώτες, 12 Ιουν. ), ενώ οι ανάγκες αυξάνουν: «.. και ο τόπος έμεινεν ενταύθα εις μεγαλωτάτην ένδειαν από τα ανγκαία, ανθρώπους, δηλονότι, μπαρούτι, βόλια κ. α., κοντά εις τα οποία ολιγοστεύει και η ζωοτροφία μας. Ήδη ευρισκόμεθα εις μεγαλώτατον και προφανή κίνδυνον…» ( Ιερά Κοινότης προς Σπετσιώτες, 14 Ιουν. ) .

Οι Τούρκοι κατά τις επόμενες μέρες θ’ αντιληφθούν και θα πληροφορηθούν ότι πυρίτιδα υπάρχει λιγοστή στο στρατόπεδο των Ελλήνων: «μπαρούτι, το οποίον είναι πολλά σπάνιον και σχεδόν ελλειπές διόλου» ( Ιερά Κοινότης προς Εμ. Παπά, 24 Ιουν. ) . Έτσι οι όροι αντιστρέφονται. Οι αμυνόμενοι αρχίζουν να γίνονται οι επιτιθέμενοι: «…των ασεβών, των ελθόντων μέχρι Κομίτζης και καθ’ εκάστην με μέγα θράσος και αφοβίαν εφορμούντων. Επειδή κατέκαυσαν όλα τα χωρία και μετόχια, ομού με τους καρπούς… και τα μέγιστα απελπισθέντες ( οι επαναστάτες) ήρξαντο κατά μέρος δραπετεύειν …» (Ιερά Κοινότης προς Εμ. Παπά, 24 Ιουν.).

Οι υπερασπιστές, όσοι δεν πτοούνται – μοναχοί και λαϊκοί – «στέκονται αργοί, με το να μη έχουν φυσήκια» ( Ιερά Κοινότης προς Παπά , 26 Ιουν. ) Οι εχθροί πυρπολούν και την Ιερισσό, το τελευταίο προπύργιο της ηπειρωτικής Χαλκιδικής, πριν να εφορμήσουν στις Χερσονήσους: «…οι εχθροί μας ανεχώρησαν από Ερισόν, καίοντες διόλου το χωρίον» (πλοίαρχος Αθ. Μαργαρίτης προς Παπά, 13 Ιουλ. 1821). Οι δύο όμως Χερσόνησοι παραμένουν ελεύθερες: «Κατά το παρόν καταπολεμούμεν τους εχθρούς εκ των δύο χερσονήσων, της τε Κασσάνδρας και του Αγίου Όρους, ερχομένους καθ’ εκάστην καθ’ ημών με ωμότητα και θηριωδίαν…» ( Παπάς προς Λ. Κουντουριώτη, 4 Αυγ. ).

Στα στρατόπεδα δεν είναι μόνο η έλλειψη των πυρομαχικών πιεστική, αλλά και των τροφίμων. Όμως πιο τραγικό είναι η διχόνοια που εγείρεται μεταξύ των δύο αρχηγών: του Εμ. Παπά και του Ρήγα Μάνθου. Οι δύο άντρες έρχονται σε ρήξη κατά το τέλος Ιουλίου με άγνωστη έκβαση. Αλλά και όλες μαζί οι νίκες των επαναστατών έμελλε να υπερκεραστούν από μια και μόνο ήττα, εκείνη της 15 Σεπτ., στην αμυντική γραμμή της Κασσάνδρας. Στο μεταξύ ο τούρκικος στρατός, ανοργάνωτος και ηττοπαθής, ενισχύεται κατά την προέλασή του με νέες δυνάμεις.

Κατά το τέλος Ιουλίου, παύεται ο Μπαϊράμ πασάς και τοποθετείται ο βαλής Θεσσαλονίκης Μεχμέτ Εμίν Αβδουλάχ πασά ή Αβδούλ Ρομπούτ ( το δεύτερο όνομα του έδωσε αφορμή να μετονομασθεί, με την αλλαγή κάποιων γρμμάτων, σε Εμπού Λουμπούτ = Ροπαλοφόρος). Η τούρκικη επέλαση είναι σαρωτική. Στις 27 Οκτωβρίου (παλαιό ημερολόγιο) οι Τούρκοι εισέρχονται στον Πολύγυρο. Το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται: διαδραματίστηκαν τέτοιες «σκηνές φρικτής ακολασίας και απανθρωπίας, που για δεκάδες χρόνια έμειναν ζωηρά χαραγμένες στη μνήμη των αυτοπτών μαρτύρων».

Τρεις μέρες μετά (30 Οκτωβ.) διασπάται το αμυντικό τείχος της Κασσάνδρας και η χερσόνησος εκείνη παραδίνεται στις φλόγες. Οι χριστιανοί έχουν καταφύγει έντρομοι στον Άθω, στον μόνο τόπο που δεν πάτησαν μέχρι εκείνη τη στιγμή οι Τούρκοι. Οι ώρες είναι πολύ κρίσιμες και οι πολλαπλές μέριμνες της Ιεράς Κοινότητος επαυξάνουν την αγωνία της, να διαφυλάξει την ακεραιότητα του Τόπου και των 7.000 γυναικοπαίδων από τη Χαλκιδική και τα γύρω νησιά που βρίσκονται εδώ από την έναρξη της Επανάστασης.

Μια επιστολή της Ιεράς Κοινότητος προς τους Υδραίους (29 Ιουνίου) διεκτραγωδεί τις δραματικές εκείνες ώρες των όσων «ανδρών, γυναικών και παιδίων υπομαζίων», που έφθασαν «έως τους πρόποδας του κυρίου και δυσβάτου Άθωνος, ζητούντες με παθητικάς φωνάς και ελεεινοτάτην κατάστασιν, άρτον…» Ο εχθρός βρίσκεται προ των πυλών και το σβύσιμο της χιλιόχρονης μοναχοπολιτείας επίκειται.

Έτσι, με την κλιση της πλάστιγγας υπέρ των Τούρκων, αρχίζει και η στροφή των Αγιορειτών προς τη διαλλαγή. Λοιπόν πρώτα ελευθερώνεται ο ζαπίτης του Όρους, ο οποίος ετηρείτο καθ’ όλο το διάστημα των επιχειρήσων, στη Μονή Κουτλουμουσίου. Ο ζαπίτης, άνθρωπος περιοριμένης διανοητικότητας και ανίδεος της εξέλιξης των πραγμάτων συντάσσει αμέσως γράμμα, καθ’ υπαγόρευση βέβαια, προς τη Μονή Εσφιγμένου (9 Νοεμβ.): να του στείλουν αμέσως δέσμιους «τον λεγόμενον Άρχοντα (τον Παπά δηλαδή) μετά του επαράτου και οπαδού του Νικηφόρου, τους οποίους να τους πιάσητε και να μου τους στείλετε, ομού και τον ηγούμενόν σας…»

Μια επιτροπή από δώδεκα μοναχούς στέλνεται στον Λουμπούτ (11 Δεκ.), που είχε στρατωνίσει στο χωριό Άγιος Μάμας, της επιτροπής είχε προηγηθεί 8μελής αντιπροσωπία. Η «προσκύνησις» φαίνεται να ήταν η μόνη λύση. Έχει δε το ελαφρυντικό ότι έγινε μετά τη μάχη της Κασσάνδρας και σκηνοθετήθηκε έτσι ώστε να θεωρηθούν ένοχοι μόνο ο Εμ. Παπάς, ο Νικηφόρος Ιβηρίτης και ο Ευθύμιος Εσφιγμενίτης. Ο πασάς πιστεύοντας ότι το Όρος είναι καλά οχυρωμένο, αμφέβαλλε για την ειλικρίνεια των προθέσεων της αγιορείτικης αντιπροσωπίας.

Τελικά, αφού διαπίστωσε την αλήθεια, αναφώνησε: «Εύγε σας καλογέροι, οπού προφθάσατε και με προσκυνήσατε…! » Ο Λουμπούτ ήταν πολύ πονηρός και κέρδιζε περισσότερα με την τακτική της αλεπούς: έπρεπε πρώτα να γίνει κυρίαρχος της Χερσονήσου κι ύστερα ήξερε… Έτσι, σύμφωνα με περιγραφή του Δοσίθεου: «Εφαίνετο εις όλους γλυκύς, ήμερος, και όλος γεμάτος καλωσύνην. Το πρόσωπόν του έδειχνε εις τους ανθρώπους παντοίαν ευφροσύνην και χαράν και έλεγε προς τους καλογήρους οπού τον επροσκύνησαν ότι διόλου ας μη υποπτεύωνται, μήτε να φοβώνται και λυπούνται, καθότι τρεις ημέρας και όχι περισσότερον, οι άνθρωποί του θέλουν σταθεί εις το Όρος ».

Οι όροι που θέτει ο Τούρκος είναι επαχθέστατοι: 3.000 πουγγιά (από το λατινικό pugio, 1 πουγγί = 500 γρόσια) δηλαδή 1.500.000 γρόσια πολεμική αποζημίωση. Το τι αντιπροσωπεύει αυτό το ποσό φαίνεται αν συγκριθεί με τα 12.000 γρόσια μηνιαίο ναύλο μιας γολέτας «καλά αρματωμένης με κανόνια και λοιπά λιανά άρματα και με ναύτας στρατιώτας πεντήκοντα», να περισκοπεί τη Χερσόνησο «νύκτα τε και ημέραν».

Για την ασφαλή λήψη της αποζημίωσης ο Εμίν ζητά και δέκα έγκριτους Αγιορείτες μαζί με τις συνοδίες τους ως ομήρους στην Κωνσταντινούπολη, ενώ 100 μοναχούς, τους «μετοχιάριους» έχουν μεταφέρει στη Θεσσαλονίκη. Επίσης ζητά να του παραδοθεί ο Εμ. Παπάς, ο οποίος κρυβόταν στο Όρος και το κρησφύγετό του γνώριζαν λίγοι. Το έργο της προδοσίας ο τούρκος αναθέτει στον Εσφιγμενίτη αρχιμ. Κύριλλο. Ο Κύριλλος συναντά τον Παπά και του αποκαλύπτει το σχέδιο του Λουμπούτ κι έτσι οι δυό τους αναχωρούν από το Όρος με πλοίο, όμως ο ήρωας της Επανάστασης, «από τις αγνότερες και ηρωικότερες μορφές του Αγώνος» πεθαίνει κατά το ταξίδι «εξ αποπληξίας».

Ασφαλώς οι όροι θα ήταν σκληρότεροι αν η Ιερά Κοινότης δεν είχε τη σύνεση να ασφαλίσει τον καϊμακάμη του Όρους μαζί με τους υπαλλήλους του στη Μονή Κουτλουμουσίου καθόλο το διάστημα των πολεμικών επιχειρήσεων. Στο μεταξύ οι βάρβαροι ξεσπούν με εκδικητική μανία στον ανδρισμό της φυλής μας.

Κάποιες φράσεις από ένα έγγραφο της Ιεράς Κοινότητος (1 Μαρτίου 1822) είναι εν προκειμένω αποκαλυπτικές: οι τούρκοι οργώνουν το Όρος «ζητώντας άρματα και παιδιά…, περπατούν εις τα κελλιά από σπίτι σε σπίτι γυρεύοντας παιδιά …» και γι’ αυτό το λόγο οργανώνουν «τευτήσι» (αιφνίδιες έρευνες) στα σκηνώματα του Όρους.

Ο Λουμπούτ μετά την ανέλπιστη εκείνη νίκη και την ολοκληρωτική επικράτησή του στη Χαλκιδική προάγεται σε βεζύρη και στρατάρχη, ενώ ο σουλτάνος με γράμμα του προς αυτόν εκφράζει την ευαρέσκειά του, στέλνοντας του δώρο «μίαν χρυσοποίκιλτον ερραμμένην στολήν εκ μηλωτής ερμίνας, χάρμα των οφθαλμών, ως και μίαν σπάθην με αδαμαντοκόλλητον λαβήν».

Για την είσπραξη της αποζημίωσης ορίζεται ως εισπράκτορας ο άρχοντας στη Θεσσαλονίκη Βασματζής Σπανδωνής κι αργότερα ο γιος του Κωστάκης. Ο γιος δεν ήταν του ηθικού αναστήματος του πατέρα του. Το αρχικό ποσό των 3.000 πουγγιών, πριν περάσει χρόνος βρίσκεται αυξημένο κατά 10%. Για τη γρήγορη και αποτελεσματική είσπραξη της αποζημίωσης, οι τούρκοι βασανίζουν τους όμηρους: «έδειραν όλους ανηλεώς και κατ’ εξοχήν τον κυρ Σπανδωνήν… και ευρίσκεται ημιθανής».

Μέχρι αυτή τη στιγμή πέθαναν και δύο μοναχοί από τα μαρτύρια. Τα μοναστήρια για να μπορέσουν να ξοφλήσουν το βαρύ τίμημα, πουλούν ό,τι έχουν ή πέφτουν στα δίχτυα εβραίων και τούρκων τοκογλύφων. Η ερήμωση του Όρους και της λοιπής Χαλκιδικής είναι τραγικά και αξιοθρήνητη: « Τι παιδείαι, τι τυραννίαι είναι εις τα λοιπά μοναστήρια δεν ημπορούμεν να σας παραστήσωμεν. Είναι σχεδόν απερίγραπτα».

Κι αλλού: «υπεμείναμεν πύργους, φυλακάς, δεσμά, άλυσες, κρεμάλες κατακέφαλα …κανείς δεν μας ελυπήθη…». Ο αριθμός των μοναχών από «2.980 ονόματα» τον Αύγουστο του 1821 μειώθηκε σε λίγους μήνες κατά δύο τρίτα. Όλοι οι μοναχοί «δεν συμποσούνται ούτε εις χιλίους …άλλοι μεν τρέφονται εκ των ψιχίων των ταγινίων (ελλ. ταγή > τουρκ. Tayin = μερίδα, σιτηρέσιο) των στρατευμάτων και άλλοι με χόρτα μόνον …».

Είναι «μεγάλη η συμφορά και παντελής ο αφανισμός των εν αυτώ (Αγίω Όρει) ενασκούντων δυστυχισμένων πατέρων» αλλά και των μονών οι οποίες έφθασαν «εις τέλειον γονατισμόν». Οι τούρκοι συνεχίζουν να «παιδεύουν, να τυραννούν τους ανθρώπους» και η Ιερά Κοινότης να προκαλεί το μαρτύριο: «αν είναι του βασιλέως να μας χαλάση, ας μας χαλάση μίαν ώρα πρωτύτερα…».

Σ’ άλλο γράμμα της η Ιερά Κοινότης γράφει στον Εμίν: «κόπιασε μόνος εις τα μοναστήρια και ό,τι εύρης πάρετα. Ημείς είμεθα ευχαριστημένοι να μας αφήσης με το υποκάμισο. ..» Ο Άθως στενάζει, χωρίς να βρίσκει διαφυγή. Από την ημέρα της συνθηκολόγησης (15 Δεκ. 1821) βρίσκονται εγκατεστημένοι στο Όρος 3.000 τούρκοι οπλίτες. Στη Λαύρα μόνο εγκαθίστανται 372 καθώς και 61 άλογα. Όλοι αυτοί, απάνθρωποι και υπάνθρωποι, με το γνωστό αγέρωχο ύφος του βάρβαρου νικητή, τρέφονται από τις Μονές και υπηρετούνται από τους μοναχούς καθόλο το διάστημα των 100 μηνών που μένουν εδώ.

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Ιερόν Κελλίον Αγ. Νικολάου Μπουραζέρι - Ι. Κελλίον Αγ. Βαρβάρας

                      
Κάθισα σε ένα διθέσιο στενό καναπέ πίσω από τον οδηγό και σε λίγο ξεκινήσαμε. Βγαίνοντας από την πλατεία, λίγο πιο κάτω στρίψαμε δεξιά στον κατηφορικό δρόμο για την βορειοδυτική πλευρά του Άγιου Όρους. Εδώ συναντάμε στην αριστερή πλευρά του δρόμου τα κτίρια της πολιτικής διοίκησης του Αγίου 'Ορους.

Καθώς και αυτά ακολουθούν την παραδοσιακή αγιορείτικη αρχιτεκτονική, στον εξώστη, στην απλωταριά όπως λέγεται απλά στο Άγιον Όρος, που βρίσκεται πάνω από την κεντρική είσοδο του κτιρίου, κυματίζουν περήφανα συγχρονισμένες, δίπλα - δίπλα η γαλανόλευκη και ο μαύρος δικέφαλος αετός σε κίτρινο υπόβαθρο, η σημαία του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως. Όπως και στο κτήριο που στεγάζεται η Ιερά Κοινότητα Αγίου Όρους.

Και όχι μόνον στις γιορτές όπως στις εκκλησίες στις πόλεις αλλά κάθε μέρα, υποδηλώνοντας το αυτοδιοίκητο του Άγιου Όρους εντός της Ελληνικής επικρατείας και την πνευματική υποταγή του Άγιου Όρους στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.  Αν μη τι άλλο, εντυπωσιακό θέαμα, εορταστικό!



Ι. Κελλίον Αγ. Νικολάου Μπουραζέρι 


Ο δρόμος είναι ακόμη τσιμεντοστρωμένος και η διαδρομή είναι άνετη. Αλλά 2 - 3 χλμ. παρακάτω αρχίζει, με κάποιες εξαιρέσεις σε δύσκολα σημεία του δρόμου, ο χωματόδρομος και όσο να 'ναι πρέπει να στηρίζεσαι κάπου. Βέβαια παλιά, τα μεταφορικά μέσα από τις Καρυές προς όποια άλλη κατεύθυνση εκτός από Δάφνη, ήταν κάποια Unimog τρακτέρ ψηλά, με διπλή καμπίνα και καρότσα σκεπαστή. Στην καμπίνα συνήθως κάθονταν οι γέροντες και οι άλλοι στην καρότσα. Υπήρχαν πάγκοι ξύλινοι στις δύο πλευρές της καρότσας, καλυμμένοι με κάποια ψιλά αφρολέξ μαξιλάρια και για στήριξη πιανόσουν από όπου εύρισκες πιο βολικά.

Αρκετά κελιά φαίνονται διάσπαρτα εδώ και εκεί του δρόμου και θα μπορούμε να αντιστοιχίσουμε αυτήν την περιοχή με τα προάστια των Καρυών. Το Ι. Κελλίον Αγ. Νικολάου Μπουραζέρι εμφανίζεται μετά από κάποια στροφή, ανακαινισμένο και γυαλιστερό και αυτό, έτοιμο να συνεχίσει για άλλα 1050 χρόνια και βλέπουμε.

Ο Ιερομόναχος Π. Αρσένιος που διαμένει εδώ είναι ένας από τους λίγους που ξέρουν τα μυστικά της αγιογραφίας και τους παραδοσιακούς τρόπους εφαρμογής της τόσο στην φορητή εικόνα όσο και στην τοιχογραφία.


Ι. Κελλίον ΑγΒαρβάρας


Πέντε - έξι στροφές του δρόμου πιο κάτω είναι το Ι. Κελλίον Αγ. Βαρβάρας, λίγο πιο κάτω από το επίπεδο του δρόμου στην πλαγιά. Τώρα πια φαίνεται μόνο η σκεπή του κελιού και μια κληματαριά που σκεπάζει όλη την υπαίθρια αυλή που θυμάμαι από την πρώτη φορά που πήγα στο 'Αγιον Όρος. Δεν πρόκειται να ξεχάσω την μορφή του γέροντα που έμενε εδώ. Ήταν ο πρώτος που με φίλεψε ρακί και λουκούμι στο Άγιον Όρος. Δέν θυμάμαι αν έλαμπε, αλλά όταν έφερε τα κεράσματα και έκατσε μαζί μου γέμισα, ξεχείλισα από τα αισθήματα πραότητας, απλότητας και γλυκύτητας που εξέπεμπε. 






Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα, οι ορθόδοξοι Άγιοι της Αγάπης



Εορτάζοντες την 13ην του μηνός Φεβρουαρίου


Οι Άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα οι Απόστολοι     

Ο Όσιος Μαρτινιανός 

Ο Άγιος Ευλόγιος Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας 

Ο Όσιος Συμεών κτήτορας της Μονής Χιλιανδαρίου Αγίου Όρους 

Οι Άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα οι Απόστολοι ήταν ζευγάρι Ιουδαίων από τον Πόντο, σκηνοποιοί και οι δύο στο επάγγελμα. Κατοικούσαν στην Κόρινθο, εξασκούσαν το επάγγελμα τους και είχαν ζωή ευσεβέστατη.

Η θερμή φιλοξενία τους στον Απόστολο των Εθνών και ομότεχνό τους Παύλο, όταν αυτός ήλθε στην Κόρινθο, έμεινε παροιμιώδης. Μάλιστα, τον ακολούθησαν και σε διάφορες περιοδείες του όπως στην Έφεσο, βοηθώντας αυτόν αλλά συγχρόνως καταρτιζόμενοι από την εν Χριστώ διδασκαλία του.

Τόσο πολύ είχε ενθουσιάσει τον Απ. Παύλο ή φλογερή πίστη και ή ακούραστη εργατικότητα του Ακύλα και της Πρίσκιλλας, ώστε σε μια επιστολή του εκφράζεται γι' αυτούς ως εξής: "Χαιρετήστε εγκάρδια την Πρίσκιλλα και τον Ακύλα, πού είναι συνεργάτες μου εν Χριστώ Ιησού. Αυτοί, για να σώσουν τη ζωή μου, έβαλαν τον τράχηλο τους κάτω από το μαχαίρι και κινδύνευσαν να σφαγούν. Στους οποίους δεν είμαι μόνο εγώ ευγνώμων, αλλά και όλες οι Εκκλησίες των εθνών" (Προς Ρωμαίους, ιστ' 3-4).

Αλλά ή αφοσίωση και ή φιλόξενη διάθεση του ζευγαριού αυτού προς το μεγάλο εργάτη του Ευαγγελίου Παύλο, μας θυμίζει τα λόγια του Κυρίου μας: "Ό δεχόμενος δίκαιον εις όνομα δικαίου μισθόν δικαίου λήψεται" (Ευαγγέλιο Ματθαίου, Γ 40-42). Δηλαδή, εκείνος πού υποδέχεται τον δίκαιο λόγω του ότι είναι δίκαιος, θα πάρει την 'ίδια ανταμοιβή πού θα πάρει και ο δίκαιος.

Και πράγματι, ο Ακύλας και ή Πρίσκιλλα εντάχθηκαν στους Αγίους της Εκκλησίας, και μάλιστα με τον τίτλο των αποστόλων.

Ο Όσιος Μαρτινιανός έζησε στα χρόνια του Θεοδοσίου του μικρού, στις αρχές του Ε' μ.Χ. αιώνα. Καταγόταν από την Καισαρεία της Παλαιστίνης και από μικρός έτρεφε στην ψυχή του ακοίμητη τη φλόγα της ευσέβειας. Θέλοντας δε να αφοσιωθεί στην ερημική ζωή, έστησε τη σκήτη του στα όρια του όρους Κιβωτού όπου απλωνόταν κατάλληλη έρημος για την καλλιέργεια του ησυχαστικού βίου.

Εκεί περνούσε τον καιρό του με προσευχή, μελέτη, εργασία και άσκηση. Η φήμη της ευσέβειας και της αρετής του δεν άργησε να φθάσει σ' όλη τη γύρω περιοχή και να φέρει στο κελί του πλήθη μετανοούντων και δυστυχισμένων, πού ζητούσαν τις συμβουλές και την παρηγοριά του. Μεταξύ των άλλων έρχονταν και γυναίκες και κόρες, ζητώντας στήριγμα κατά των καταιγίδων και ασπίδα κατά των πειρασμών της ζωής.

Ο Μαρτινιανός, κάνοντας το έργο του πνευματικού, πήγε σε πολλά μέρη. Τελικά κατέληξε σ' ένα ησυχαστήριο έξω από την Αθήνα. Συχνά δε έλεγε τα λόγια των αποστόλων Πέτρου και Παύλου: ότι ο Διάβολος περιέρχεται σαν θηρίο και ζητά ποιόν να καταπιεί. Οφείλουμε λοιπόν να προφυλαγόμαστε από τις επιθέσεις του, έτοιμοι πάντοτε για να τον αποκρούσουμε. Πέθανε σε βαθιά γεράματα στο ερημητήριό του.

 Ο Άγιος Ευλόγιος Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας  έζησε στα χρόνια του βασιλιά Μαυρικίου (582-602) και έκανε Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας προ του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος στα χρόνια 579-607.

Έζησε ζωή αγία, έκανε και πολλά θαύματα, ένα από τα όποια είναι και αυτό. Όταν ο Άγιος Λέων, επίσκοπος Ρώμης, έγραψε την πολυθρύλητη εκείνη επιστολή της Ορθοδοξίας και την έστειλε στην Δ' Οικουμενική Σύνοδο, πού έγινε στη Χαλκηδόνα, τη διάβασε ο Όσιος αυτός Ευλόγιος και όχι μόνο την επαίνεσε αλλά και σ' όλους τη διακήρυξε.

Ο θεός θέλοντας να χαροποιήσει και τους δύο Αγίους άνδρες, έστειλε Άγγελο στον Ευλόγιο, με σχήμα Αρχιδιακόνου του Λέοντα, πού τον ευχαριστούσε διότι αποδέχτηκε την επιστολή του Λέοντα. Ο Ευλόγιος συνομιλούσε με τον Άγγελο, νομίζοντας ότι συνομιλούσε με τον Αρχιδιάκονο του Πάπα Λέοντα. Όταν όμως έγινε άφαντος ο Άγγελος από μπροστά του, τότε κατάλαβε ότι ήταν Άγγελος Κυρίου και αφού ευχαρίστησε τον Θεό, παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια Του.

Ο Όσιος Συμεών κτήτορας της Μονής Χιλιανδαρίου Αγίου Όρους ήταν βασιλιάς των Σέρβων με το όνομα Στέφανος Α' Νεμάνια και πατέρας του οσίου Σάββα, πρώτου Αρχιεπισκόπου Σερβίας (14 Ιανουαρίου). Το 1196 παραιτήθηκε από τον θρόνο και αναχώρησε στο Άγιον Όρος, όπου μαζί με τον γιο του έκτισε τη Μονή Χιλιανταρίου και αφού έζησε ζωή όσια, απεβίωσε ειρηνικά.

Αναδημοσίευση από www.pigizois.net/sinaxaristis




«ΖΕΥΓΟΣ ΑΓΙΟΛΕΚΤΟΝ» ΑΚΥΛΑΣ ΚΑΙ ΠΡΙΣΚΙΛΛΑ
(13 Φεβρουαρίου)
Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα


Οι Απόστολοι Ακύλας και Πρίσκιλλα ήσαν ένα ευλογημένο ανδρόγυνο. Κατάγονταν από τον Πόντο και κατοικούσαν στην Κόρινθο. Ήσαν και οι δύο σκηνοποιοί στο επάγγελμα και είχαν την μεγάλη ευλογία στην ζωή τους να γνωριστούν με τον Απόστολο Παύλο, όταν εκείνος πήγε στην Κόρινθο. Τον φιλοξένησαν στο σπίτι τους και εργάζονταν μαζί, αφού ήσαν ομότεχνοι.

Όπως είναι γνωστόν ο Απόστολος των Εθνών για να εξασφαλίζει τα καθημερινά έξοδά του και να μην επιβαρύνει κανέναν, ασκούσε το επάγγελμα του σκηνοποιού. Οι άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα συνδέθηκαν μαζί του και έγιναν έμπιστοι φίλοι και συνεργάτες του. Ήταν γι’ αυτούς απλανής διδάσκαλος και φωτισμένος πνευματικός Πατέρας.

Το ότι δεν είχαν σαρκικά παιδιά τούς διευκόλυνε, σίγουρα, στις μετακινήσεις τους και τούς έδωσε την δυνατότητα να τον ακολουθήσουν σε διάφορες περιοδείες του. Τον διακονούσαν και συγχρόνως τρέφονταν με τα ζωήρρυτα νάματα της θεόπνευστης διδασκαλίας του.

Σε μερικές επιστολές του, όπως στην Α' προς Κορινθίους και στην Β' προς Τιμόθεον, τούς στέλλει χαιρετισμούς. Στην προς Ρωμαίους επιστολή του τούς επαινεί και τούς ευχαριστεί ο ίδιος προσωπικά, αλλά και εκ μέρους των κατά τόπους Εκκλησιών, για την αυταπάρνηση και την ανιδιοτελή τους αγάπη. «Χαιρετήστε την Πρίσκιλλαν και τον Ακύλαν, τούς συνεργάτας μου εν Χριστώ Ιησού, οι οποίοι χάριν της ζωής μου εκινδύνευσαν να αποκεφαλισθούν και τούς οποίους όχι μόνον εγώ ευχαριστώ, αλλά και όλαι αι Εκκλησίαι των εθνών» (κεφ. ιστ', 3-4).

Μελετώντας τις Πράξεις των Αποστόλων, που συνέγραψε ο Ευαγγελιστής Λουκάς, τούς βλέπουμε μαζί με τον Απόστολο Παύλο στην Συρία και κατόπιν στην Έφεσο. Μάλιστα στην Έφεσο συναντήθηκαν με τον Απολλώ, τον οποίον επήραν κοντά τους και του ανέπτυξαν ακριβέστερα την «οδόν του Θεού». Ο Απολλώ ήταν φλογερός κήρυκας του Ευαγγελίου, αλλά δεν γνώριζε τα περί της ελεύσεως του Αγίου Πνεύματος, «δι’ επιθέσεως των χειρών των Αποστόλων», στους βαπτιζομένους. Αυτός εγνώριζε μόνον το βάπτισμα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, το οποίο όμως ήταν βάπτισμα μετανοίας.

Λαμβάνοντας αφορμή από τον βίο και την πολιτεία του αγίου αυτού ανδρόγυνου πολλά μπορούμε να αναπτύξουμε. Περιοριζόμαστε όμως στα παρακάτω:

Πρώτον, το γεγονός ότι δεν είχαν αποκτήσει παιδιά δεν έπαιξε αρνητικό ρόλο στην ζωή τους και δεν στάθηκε ικανό να παγώσει την αγάπη τους και να ψυχράνει τις μεταξύ τους σχέσεις, όπως συμβαίνει, δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις. Και τούτο γιατί η ποιότητα της αγάπης τους ήταν τέτοια, που δεν ήταν δυνατόν να επηρεασθεί από αυτό το γεγονός. Ήταν αληθινή αγάπη, ανιδιοτελής και όχι σαρκική και εμπαθής. Αγαπούσαν και οι δύο τον Θεό και αυτή η αγάπη τούς ένωνε και μεταξύ τους.

Το γεγονός ότι δεν τεκνοποίησαν το είδαν σαν θέλημα του Θεού και έκαναν υπακοή, διατηρούντες έτσι την εσωτερική ειρήνη και την ενότητα μεταξύ τους. Βέβαια, τα παιδιά είναι καρπός της συζυγίας και η απουσία τους δημιουργεί ίσως κάποια προβλήματα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η παρουσία των παιδιών στον γάμο είναι χωρίς προβλήματα.

Πρέπει να συνειδητοποιηθεί από τούς συζύγους ότι τα παιδιά είναι καρπός και όχι σκοπός του γάμου. Γιατί σκοπός του κατά Χριστόν γάμου, όπως και της κατά Χριστόν παρθενίας, είναι η θέωση, η σωτηρία της ψυχής. Ο γάμος, όπως και η παρθενία είναι δύο δρόμοι που οδηγούν στο ίδιο τέλος.

Όταν τίθεται η τεκνοποιΐα ως ο σκοπός του γάμου, τότε είναι φυσικό στην αντίθετη περίπτωση να υπάρχει απογοήτευση με όλα τα επακόλουθα. Εάν θεωρείται πρόβλημα και δοκιμασία η απουσία των παιδιών στον γάμο, η παρουσία και η ανατροφή τους είναι στην πραγματικότητα γολγοθάς και σταυρός. Η αποδοχή του θελήματος του Θεού, σε κάθε περίπτωση, διασφαλίζει την εσωτερική ειρήνη και την ενότητα μεταξύ των συζύγων. Η ανιδιοτελής προσφορά και η διακονία προς τούς «ελαχίστους αδελφούς του Χριστού», συμβάλλει τα μέγιστα στην απόκτηση εσωτερικής πληρότητας.

Δεύτερον, το ότι δέχονταν την καθοδήγηση και τις συμβουλές του Αποστόλου Παύλου στα διάφορα προβλήματα που αναφύονταν στις μεταξύ τους σχέσεις, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να διασφαλίζεται η μεταξύ τους ενότητα και να αυξάνει η αγάπη. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, το να μη φθίνει, δηλαδή, και να ξεθωριάζει η αγάπη με το πέρασμα του χρόνου, αλλά αντίθετα να αυξάνεται και να δυναμώνει.

Το να έχουν οι σύζυγοι πνευματικό πατέρα και να τον συμβουλεύονται, αυτό δεν δεσμεύει την ελευθερία τους. Αντίθετα, μάλιστα, την διασφαλίζει και τούς βοηθά να αποφεύγουν τα μεγαλύτερα και σοβαρότερα λάθη και να φθάνουν στην, κατά το δυνατόν, ορθότερη λύση των διαφόρων προβλημάτων, που αντιμετωπίζουν, κατά καιρούς, στην ζωή τους.

Ο πνευματικός Πατέρας έχει την δυνατότητα να βοηθά ουσιαστικά, επειδή το κάνει με τον φωτισμό του Θεού, αλλά και επειδή είναι έξω από το πρόβλημα και γι’ αυτό έχει την δυνατότητα να βλέπει τα πράγματα καθαρότερα και να τα αντιμετωπίζει με νηφαλιότητα και ψυχραιμία. Κατά την διάρκεια του μυστηρίου του γάμου, όταν ψάλλεται ο «χορός του Ησαΐα», ο Ιερεύς προπορεύεται των Νεονύμφων κρατώντας στα χέρια του το Ευαγγέλιο. Αυτό σημαίνει ότι ο Ιερεύς, ως πνευματικός πατέρας, πρέπει να προπορεύεται και οι νεόνυμφοι να τον ακολουθούν, δηλαδή να τον συμβουλεύονται και να τον υπακούουν.

Και, βέβαια, αυτός θα πρέπει να τούς καθοδηγεί όχι βάσει δικών του σκέψεων και στοχασμών, αλλά σύμφωνα με το πνεύμα του ιερού Ευαγγελίου. Τα λόγια του Αποστόλου Παύλου για τούς αγίους Ακύλα και Πρίσκιλλα: «χάριν της ζωής μου εκινδύνευσαν να αποκεφαλισθούν», φανερώνουν το μεγαλείο της ψυχής των Αγίων, τον τρόπο της ζωής τους και την ποιότητα της αγάπης τους, που δοκιμάστηκε και άντεξε στις πιο αντίξοες συνθήκες και που με το πέρασμα του χρόνου αυξανόταν συνεχώς και δυνάμωνε.

Αναδημοσίευση από www.parembasis.gr


Όπως βλέπουμε η ορθοδοξία εορτάζει τους Άγιους της Αγάπης, τους Άγιους Ακύλα και Πρίσκιλλα την 13ην του μηνός Φεβρουαρίου, μία μέρα (τυχαίο;) πρίν τον άγιο βαλεντίνο (στα Αγγλικά ούτε καν άγιο μερικές φορές, σκέτο Valentine's Day) των ερωτευμένων καθολικών.

Βέβαια, θα μου πείς,  - μην γκρινιάζεις, άσε να γίνει λίγος τζίρος στην αγορά, να πουληθεί κανένα λουλούδι, κανένα σοκολατάκι, κάποιο δώρο, μέρες κρίσης που είναι!

Εντάξει, συμφωνώ ότι είναι μία ανάσα για την αγορά και σαν τέτοια, την δέχομαι! Απλώς υπενθυμίζω στον εαυτό μου το πόσο έχουμε ξεχάσει την α-λήθεια, δηλ. το να μήν Ξεχνάμε!

Άγιοι Ακύλα και Πρίσκιλλα πρεσβεύσατε υπέρ ημών!



Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

«Αδιαλείπτως προσεύχεσθε»

Και να λες την ευχή ...


Δεν προλαβαίνω να χαιρετίσω την εικόνα, καθώς σε λίγο θα αναχωρήσει το λεωφορειάκι για την Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας όπου είναι ο προορισμός μου. Νοερά βέβαια, «προσκυνώ» όλα τα προσκυνήματα, έχουν δεν έχουν αυτά κάποια σχετική φήμη ή ιδιαίτερη «αξία», σύμφωνα με την ανθρώπινη κρίση.

Πιστεύω δε στα λόγια που είπε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός όταν ρωτήθηκε που να λατρεύεται ο Θεός, ότι από εδώ και πέρα (από την εποχή του Κυρίου μας και μετά δηλ.) ο Θεός λατρεύεται σε κάθε τόπο και κάθε μέρος και κάθε ώρα, (χωρίς βέβαια να θεωρώ ότι δεν χρειάζονται οι εκκλησίες, στις εκκλησίες πάμε για να «πάρουμε», όλες τις άλλες ώρες που πρέπει να προσευχόμαστε, προετοιμαζόμαστε για να πάμε στις εκκλησίες και να «πάρουμε»). Ο Απόστολος Παύλος δε, συμπλήρωσε το κάθε ώρα με το γνωστό «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε».

Και λέγοντας αυτά, θυμήθηκα έναν Γέροντα σε ένα κελί στην Κερασιά, ψηλά πάνω από την Ι. Σκήτη Αγίας Άννας. Θα είναι τώρα 25 χρόνια περίπου, που δούλευα σ' αυτόν τον Γέροντα αλλά ακόμη θυμάμαι τα λόγια του όταν την πρώτη μέρα που δούλεψα εκεί, αφού διαβάσαμε το Απόδειπνο και ήταν πλέον η ώρα να κοιμηθούμε εγώ θέλησα να πάω στο αποχωρητήριο.

Δεν είχα μάθει τα κατατόπια ακόμα και ρώτησα τον γέροντα να μου πει που είναι (ασφαλώς και ήταν έξω από το κελί). Ο γέροντας μου έδωσε ένα φακό, είχε νυχτώσει ήδη, βγήκαμε έξω και μου έδειξε ένα μικρό ξύλινο αποχωρητήριο λίγο πιο εκεί.

- Να σβήσεις τον φακό όταν μπεις μέσα, μου είπε, και όταν κάτσεις το κεφάλι ψηλά και να λες την ευχή!


Μου φάνηκε πολύ παράξενο που μου είπε να λέω την ευχή σε ένα τέτοιο μέρος αλλά δεν είπα τίποτε και έκανα υπακοή στα λόγια του. Ο διορατικός γέροντας κατάλαβε την έκπληξή μου και την άλλη μέρα στο διάλειμμα για φαγητό ανάμεσα στα άλλα μου είπε ότι ακόμη και τέτοιες στιγμές και σε τέτοια μέρη, όπως το σώμα ασχολείται με τα δικά του και το μυαλό πρέπει να ασχολείται με τα δικά του.

Έτσι και τον πειρασμό αποφεύγουμε και  αδιαλείπτως προσευχόμαστε. Δεν υπάρχει λοιπόν κάποια ιδιαίτερη στιγμή ή ιδιαίτερο μέρος που πρέπει να σταματάμε την προσευχή!


Η ώρα της αναχώρησης έφθασε και επιβιβαστήκαμε στο λεωφορειάκι για την Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας. Η απόσταση από τις Καρυές είναι περίπου 40 χλμ. αλλά η διαδρομή θα διαρκέσει τουλάχιστον μια ώρα και ένα τέταρτο λόγω του κακοτράχαλου δρόμου.






Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Η πολύπαθη Αϊτή και η Ελληνική Επανάσταση


Είχε και τότε ο Γενάρης 15 και η χρονιά ήταν το 1822.

Οι επαναστατημένοι Έλληνες είχαν συγκροτήσει την Α' Εθνοσυνέλευση στη Επίδαυρο.
Ένα μήνυμα έφτασε στους συνέδρους, ένα μήνυμα από πολύ μακριά που τους γέμισε απίστευτη χαρά.
Από την μακρινή Αϊτή (ελάχιστοι θα γνώριζαν κατά που πέφτει) ο πρόεδρος της χώρας, ο Jean-Pierre Boyer αναγνώριζε επίσημα την Ελληνική Επανάσταση και ευχόταν για την επιτυχία του Αγώνα.
Ναι, η Αϊτή ήταν η πρώτη χώρα που στήριξε την Ελληνική Επανάσταση, την ώρα που η Ιερή Συμμαχία των Ευρωπαίων την καταδίκαζε ως ενέργεια ασύνετη και εγκληματική και διακήρυσσε, σε όλους τους τόνους, πως η σκλαβιά είναι θέλημα Θεού και η επανάσταση έργο του σατανά (!!) 

 
Αυτά τα λίγα, για να μην ξεχνάμε τους άστεγους
και απελπισμένους...


Αυτά τα λίγα και, έτσι για την Ιστορία μας,
η Επιστολή:


Ιωάννης Πέτρου Βόγερ, πρόεδρος του Χαϊτίου, προς τους Πολίτας της Ελλάδος Α. Κοραήν, Κ. Πολυχρονιάδην, Α. Βογορίδην και Κ. Κλωνάρην.

Εις τα Παρίσια
Πριν ή δεχθώμεν την επιστολή υμών, σημειουμένην εκ Παρισίων τη 20ή παρελθόντος Αυγούστου, έφθασεν ενταύθα η είδησις της επαναστάσεως των συμπολιτών υμών κατά του δεσποτισμού, του επί τρεις περίπου διαρκέσαντος εκατονταετηρίδας. Μετά μεγάλου ενθουσιασμού εμάθομεν ότι η Eλλάς αναγκασθείσα τέλος πάντων εδράξατο των όπλων, ίνα κτήσηται την ελευθερίαν αυτής και την θέσιν, ην μεταξύ των εθνών του κόσμου κατείχε.
Μία τόσον ωραία και τόσον νόμιμος υπόθεσις, και προ πάντων αι συνοδεύσασαι ταύτην πρώται επιτυχίαι, ουκ εισίν αδιάφοροι τοις Χαϊτίοις, οίτινες, ως οι Ελληνες επί πολύν καιρόν έκλινον τον αυχένα υπό ζυγόν επονείδιστον και διά των αλύσεων αυτών συνέτριψαν την κεφαλήν της τυραννίας.
Ευχηθέντες προς τον ουρανόν, όπως υπερασπισθή τους απογόνους του Λεωνίδου, εσκέφθημεν ίνα συντρέξωμεν τας γενναίας δυνάμεις τούτων, ει μη διά στρατευμάτων και πολεμοφοδίων, τουλάχιστον διά χρημάτων, ως χρησίμων εσομένων διά προμήθειαν όπλων, ων έχετε ανάγκην. Συμβεβηκότα όμως, επιβαλόντα τη πατρίδι ημών μεγάλην ανάγκη, επησχόλησαν όλον το χρηματικόν, εξ ου η Διοίκησις ηδύνατο καταβάλει μέρος. Σήμερον έτι η επανάστασις, η κατά το ανατολικόν μέρος της νήσου επικρατούσα, υπάρχει νέον προς την εκτέλεσιν αυτού του σκοπού κώλυμα. Επειδή το μέρος όπερ ηνώθη μετά της Δημοκρατίας, ης προεδρεύω, υπάρχει εν μεγίστη ενδεία και προκαλεί δικαίως μεγάλην του ταμείου ημών την δαπάνην. Εάν δ' επέλθωσι κατάλληλοι, ως επιθυμούμεν, αι περιστάσεις, τότε βοηθήσωμεν προς τιμήν τοις τέκνοις της Ελλάδος, όσον δυνηθώμεν.

Πολίται, διερμηνεύσατε προς τους συμπατριώτας υμών τας θερμοτέρας ευχάς, ας λαός του Χαϊτίου αναπέμπει υπέρ της ελευθερώσεως αυτών. Οι μεταγενέστεροι Ελληνες ελπίζουσιν εν τη αναγεννωμένη ιστορία τούτων άξια της Σαλαμίνος τρόπαια. Είθε παρόμοιοι τοις προγόνοις αυτών αποδεικνυόμενοι και υπό των διαταγών του Μιλτιάδου διευθυνόμενοι, δυνηθώσιν εν τοις πεδίοις του νέου Μαραθώνος τον θρίαμβον της ιεράς υποθέσεως, ην επεχείρησαν υπέρ των δικαιωμάτων αυτών, της θρησκείας και της πατρίδος. Είθε, τέλος, διά των φρονίμων διατάξεων αυτών μνημονευθώσιν εν τη ιστορία οι κληρονόμοι της καρτερίας και των αρετών των προγόνων.
Τη 15η Ιανουαρίου 1822 και 19η της Ανεξαρτησίας
ΒΟΓΕΡ


omogenia 

(Αναδημοσίευση από το  To χαμομηλάκι )

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Σεισμός στην Αϊτή



Τελικά μεν, "ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε", όπως λέει και η παροιμία.

Σίγουρα δε, ο γυαλός δεν είναι στραβός, άρα στραβά αρμενίζουμε.
Γιατί οι παροιμίες, μας ωθούν να κρίνουμε καταστάσεις σύμφωνα με την κοινή λογική. Αυτές περιγράφονται με τέτοιο τρόπο παραβολικό ώστε να υπερτονίζονται τα λογικά χαρακτηριστικά κάποιας κατάστασης και έτσι ο κάθε ένας από εμάς εύκολα να μπορεί να διακρίνει την λογικότερη.

Η πρώτη δημοσίευση για το 2010 ξεκίνησε με μία παροιμία, αλλά καμιά φορά χρειάζεται μία παροιμία για να μας τραβήξει τις παρωπίδες της συνήθειας και του εφησυχασμού της συνείδησης από τα μάτια.

Να δούμε και λίγο προς τις άλλες κατευθύνσεις. Να προβληματιστούμε. Γιατί σίγουρα δεν είμαστε στον σωστό δρόμο. Κάπου μεταξύ Τεμπών, Μαλλιακού, της ΠΑΘΕ και της Εγνατίας οδού, χάσαμε την διασταύρωση και πάμε αλλού.

Η Αϊτή ισοπεδώθηκε κυριολεκτικά και ο αριθμός των νεκρών και τραυματιών είναι ανυπολόγιστος.

Δεν μπορώ να φανταστώ πότε θα ορθοποδήσει αυτή η χώρα ξανά.  Θα επακολουθήσει και το συμπόσιο των παγκόσμιων "ανθρωπιστικών" οργανώσεων επάνω στο πτώμα της, χωρίς ένα ευρώ βοήθειας να φτάσει στον πραγματικό προορισμό του.

Ας ελπίζουμε στον Θεό και ας ευχόμαστε να βοηθήσει αυτούς τους συνανθρώπους μας.

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς