“Κύριε, μη με ελεήσεις“ ή “Κύριε, ελέησόν με”;

Έχει γίνει πολύ συζήτηση και έχουν γραφτεί , πιστεύω, αρκετά κείμενα γιά το ποιά είναι ακριβώς τα λόγια που πρέπει να λέμε στην ευχή του Κυρίου μας. "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με";  "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό";  ή "Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό"; ή... όποια άλλη δυνατή παραλλαγή μπορείτε να φανταστείτε!

Και εγώ προσωπικά προβληματίστηκα αρκετά γι΄ αυτό το θέμα, ρώτησα αρκετούς γεροντάδες, πήρα πολλές και διάφορες απαντήσεις, αλλά δεν μπόρεσα να καταλήξω κάπου. Ώσπου, μιά μέρα διάβασα μιά μικρή διήγηση και κόπηκε ο "γόρδιος δεσμός" των λογισμών μου γι' αυτό το θέμα. 

(Οι "γόρδιοι δεσμοί" δεν λύνονται, κόβονται, γιατί είναι φύσει απατηλοί και ως απατηλοί δεν έχουν λύση. Εκεί που έχεις λύσει (νομίζεις) και τον τελευταίο κόμπο του δεσμού, εμφανίζεται ως δια μαγείας ακόμη ένας κόμπος. Όρεξη να 'χεις να λύνεις κόμπους.  Σε δουλειά να βρίσκεσαι, για να χάνεις την ουσία. Ο Μέγας Αλέξανδρος από ένστικτο ίσως, ή μάλλον είχε ήδη την γνώση και οξυδέρκεια να διακρίνει το αδιέξοδο και την σπατάλη του χρόνου στα επουσιώδη,  αντέδρασε με τον τρόπο που όλοι ξέρουμε στην απατηλή πρόκληση των ιερέων.)   

 Σήμερα  διάβασα ξανά αυτήν την διήγηση δημοσιευμένη στο ιστολόγιο του Ι. Ν. Αγ. Βαρβάρας Πατρών και την αναδημοσιεύω με την ελπίδα να κοπεί ο "γόρδιος δεσμός" όλων αυτών που θα την διαβάσουν.  "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς"  

Πριν από πολλά χρόνια ζούσε σε κάποιο χωριό της πατρίδος μας ένας νέος, που από μικρός είχε τον πόθο να γίνει ασκητής. Υπήρχαν όμως κάποιες δυσκολίες: Ήταν αγράμματος, βραδύγλωσσος,  λίγο βραδύνους και με οικογενειακές υποχρεώσεις.

Όμως στην ηλικία των 40 περίπου ετών μπόρεσε να πραγματοποιήσει τη κρυφή του αγία επιθυμία. Έφυγε από το χωριό του και περιπλανώμενος από τόπου εις τόπο κατέληξε σε ένα ερημονήσι, όπου βρήκε ένα γέρο ασκητή που του ανέπαυε την καρδιά και έγινε υποτακτικός του.

Με έκπληξη λοιπόν παρατηρούσε ότι: όταν προσευχόταν ο Γέροντάς του έλαμπε ολόκληρος, και ιδιαιτέρως όταν παρακλητικά και μετά δακρύων έλεγε “Κύριε ελέησόν με”.

Ο Γέρων-ασκητής ήταν και αυτός αγράμματος, αλλά οι συμβουλές του ήταν πολύτιμες και γεμάτες σοφία και όλη του η πνευματική προσπάθεια συγκεντρώνετο στο πως να μάθει να προσεύχεται και ο υποτακτικός του με το “Κύριε ελέησόν με”.

Την τελευταία ημέρα της ζωής του ο Γέροντας ασκητής χάρισε στον υποτακτικό του το τρίχινο μισοτριμμένο ράσο του, ξάπλωσε κάτω, έκανε τον σταυρό του και λέγοντας τρεις φορές “Κύριε ελέησόν με”, “Κύριε ελέησόν με”, “Κύριε ελέησόν με” η οσιακή του ψυχή πέταξε στον ουρανό.

Μετά την κοίμηση και ταφή του Γέροντος του ο εν λόγω υποτακτικός ζούσε πλέον ολομόναχος στο ερημονήσι ως ασκητής και ησυχαστής μέσα σε μια σπηλιά, ακολουθώντας το ίδιο τυπικό προσευχής και κανόνων που παρέλαβε από τον Γέροντά του. Έτσι πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια, χωρίς να δει ποτέ του άνθρωπο.

Με το πέρασμα όμως των ετών και με την βραδυγλωσσία και βραδύνοια που τον διέκρινε, μπέρδευε τα λόγια της Ευχής προσευχόμενος έλεγε “Κύριε μη με ελεήσεις“. Η καρδιά του όμως ήταν δοσμένη ολόκληρη στον Θεό, για αυτό και δάκρυα έτρεχαν άφθονα από τα γεροντικά του μάτια, όταν μέρα-νύχτα προσευχόταν με κατάνυξη και συντριβή, επαναλαμβάνοντας χιλιάδες φορές το “Κύριε μη με ελεήσεις”.

Κάποια ανοιξιάτικη μέρα ένα καράβι άραξε κοντά στο ερημονήσι. Ένας από τους επιβάτες του ήταν και ο επίσκοπος της επαρχίας εκείνης και ο καπετάνιος για να τον ξεκουράσει και να τον ευχαριστήσει τον πήρε με μια βάρκα κα πήγαν στο νησί για να περπατήσουν.

Αντίκρυσαν εκεί ένα μονοπάτι το οποίο ακολούθησαν και έφτασαν μπροστά σε μια σπηλιά όπου από μέσα άκουσαν την πονεμένη προσευχή του ασκητού που έλεγε συνεχώς “Κύριε,μη με ελεήσεις”.

Προχώρησε ο επίσκοπος και είδε ένα σκελετωμένο γέροντα ασκητή, με μάτια βαθουλωμένα μέσα στις κόγχες τους, να είναι γονατιστός και ολόλαμπρος να προσεύχεται και να κλαίει. Ο δεσπότης με πολλή συστολή προσπάθησε να του πει ότι αυτή η προσευχή του δεν είναι σωστή και πρέπει να λέει “Κύριε ελέησόν με’.

Ταράχθηκε ο ασκητής πιστεύοντας, ότι 30 τόσα χρόνια έκανε κακό στη ψυχή του και ξέσπασε σε κλάματα ικετεύοντας τον επίσκοπο να τον μάθει να λέει σωστά την προσευχή. Κι εκείνος με δέος προσπάθησε για αρκετή ώρα να του “στρώσει” τη γλώσσα στο να λέει “Κύριε ελέησόν με”.

Φεύγοντας ο επίσκοπος τον συνόδευσε ο ασκητής μέχρι την ακροθαλασσιά, επαναλαμβάνοντας μαζί του το “΄Κύριε ελέησόν με”, για να μην το ξεχάσει.Το καράβι έφυγε και ο ασκητής το παρακολουθούσε με το βλέμμα του λέγοντας συνεχώς “Κύριε ελέησόν με”.

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και ο ερημίτης ξέχασε το “Κύριε ελέησόν με”, σάστισε και ζαλίστηκε!!!
- Και τώρα τι θα γίνω; και ξέσπασε σε δάκρυα.

Στην απελπισία του πετάει στην θάλασσα το κουρελιασμένο ράσο του και βαδίζει πάνω σε αυτό προς το καράβι.
-Φάντασμα, φάντασμα…! φώναζαν τρομαγμένοι οι ναύτες.
 
Με τις φωνές ανέβηκε ο δεσπότης στο κατάστρωμα και είδε τον ασκητή να του φωνάζει:
- Τι να λέω; Τι να λέω δεσπότη μου;
Και εκείνος με συγκίνησι του απάντησε:
- Ότι έλεγες να λες παιδί μου! Αυτή είναι η καλύτερη προσευχή για την ψυχή σου. Συγχώρεσέ με και κάνε και για μένα ένα σταυρό!

(Μητροπολίτου Χίου Παντελεήμονος Φωστίνη, (διασκευή από) Το βιβλίο της ζωής, τ.Α’ Πειραιάς 1987, σελ. 25
Πρωτοπρεσβύτερου Στέφανου Κ Αναγνωστόπουλου Η “Ευχή” μέσα στον κόσμο Πειραιάς 2007 σελίδες 20-22)

http://agiabarbarapatras.blogspot.com/2009/07/blog-post_3150.html#ixzz0oRgshe7D