Ι.Μ. Χιλιανδαρίου
Ο θαυμασμός και η απορία είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, και τα μάτια τους είναι γεμάτα περιέργεια γι’ αυτά που για πρώτη φορά στην ζωή τους βλέπουν.
Ένα ταλαιπωρημένο, τσαλακωμένο αλλά αξιοπρεπές και αξιόμαχο φορτηγό, περιμένει τους προσκυνητές που θα αποβιβαστούν να τους μεταφέρει στην Μονή, καθότι απέχει με τα πόδια τουλάχιστον δύο - τρεις ώρες πορεία.
Ι.Μ. Ζωγράφου
Ίσως ακούγεται λίγο παράξενο, πρώτα – πρώτα να βρίσκονται το σέρβικο και το βουλγάρικο μοναστήρι, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Άγιον Όρος είναι μία αυτόνομη μοναστική πολιτεία ορθοδόξων χριστιανών που βρίσκεται στην Ελληνική επικράτεια, και υπάρχει και ρώσικο μοναστήρι και παλαιότερα γεωργιανό (Ι.Μ. Ιβήρων) στο Άγιον Όρος, όπως και μοναχοί από όλον τον κόσμο.Πιο πάνω από τον αρσανά, στην πλαγιά ανάμεσα στα βράχια και την βλάστηση, υπάρχει ένα κελί στο οποίο η συνοδεία που μόναζε εξέδιδε (και ίσως να εκδίδει ακόμη) το “Άγιος Αγαθάγγελος ο Εσφιγμενίτης” ένα ζηλωτικό περιοδικό. Ο Θεός να τους φωτίσει, για να μην πάει χαμένος ο αγώνας τους ο μοναχικός, ο κατά γενική ομολογία αξιέπαινος αλλά χωρίς θετικό πνευματικό αντίκρισμα.
Ι.Μ. Κωνσταμονίτου
Ι.Μ. Δοχειαρίου
Λίγο πιο κάτω φαίνεται η Ι.Μ. Δοχειαρίου, που από ότι θυμάμαι έχει ηγούμενο «παλληκάρι» που ξέρει να διευθετεί όλα τα θέματα της μονής της Παναγίας της Γοργοεπηκόου με τον καλύτερο τρόπο. Ίσως ήταν εκείνα τα χρόνια, από ότι θυμάμαι, η πιο περιποιημένη και δραστήρια μονή.
Όταν την επισκέφτηκα για πρώτη φορά δεν είδα μοναχούς να υπάρχουν μέσα, παρά μόνον δύο – τρείς γέροντες και ο αρχοντάρης. Όταν σήμανε Εσπερινός στην εκκλησία είδα πέντε ή έξι ακόμα γέροντες μοναχούς, το ίδιο και στην τράπεζα που ακολούθησε και στο Απόδειπνο. Επίσης παρατήρησα ότι δεν ξεχώρισα κάποιον μοναχό σαν ηγούμενο.
Τελικά συμβιβάστηκα με την ιδέα ότι αυτοί ήταν όλοι – όλοι οι μοναχοί. Πάντως η καθαριότητα και η τάξη που επικρατούσε όπως και το ότι όλα τα κτίσματα του Μοναστηριού ήταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, δεν συνηγορούσαν και πολύ σε αυτόν τον συμβιβασμό.
Δεν έδωσα περισσότερη σημασία και πήγα στο δωμάτιο που μου είχε δώσει ο αρχοντάρης για να κοιμηθώ και να σηκωθώ για τον όρθρο. Όταν όμως σήμανε το τάλαντο για τον Όρθρο και κατέβηκα στην εκκλησία, μια μεγάλη έκπληξη με περίμενε. Η εκκλησία ήταν γεμάτη από ράσα!
Οι χοροί, και ο δεξιός και ο αριστερός, απαρτίζονταν από νεαρούς καλλίφωνους μοναχούς που με μελωδικές φωνές και με απόλυτη συμφωνία με την μελωδική γραμμή των ψαλμωδιών, (σίγουρα αποτέλεσμα αρκετών μαθημάτων), ακολουθούσαν την ανάγνωση του κανονάρχη, δημιουργώντας μια κατανυκτική ατμόσφαιρα, που μόνον η υπακοή από την μια και η σταθερή καθοδήγηση κάποιου πνευματικού αλλά και πρακτικού καθοδηγητή από την άλλη μπορεί να δημιουργήσει.
Ο ηγούμενος όρθιος στο στασίδι του επέβλεπε τα τεκταινόμενα, έτοιμος, μόνο με το αυστηρό του βλέμμα να επαναφέρει την τάξη σε οποιαδήποτε (ανύπαρκτη βεβαίως) αταξία.Η ακολουθία τελείωσε κάποια στιγμή, πήγαμε στην τράπεζα, φάγαμε και μετά βγήκα έξω από το μοναστήρι και κάθισα στο κιόσκι αναρωτώμενος που βρίσκονταν όλοι αυτοί οι μοναχοί, όλη την χθεσινή ημέρα.
Τότε είδα σιγά – σιγά να μαζεύονται σε κάποιο σημείο τα καλογέρια ντυμένοι με παλιά φθαρμένα ράσα, με ιλαρά πρόσωπα και διάφορα μικροεργαλεία στα χέρια και σε λίγο και τον ηγούμενο και να ξεκινάνε όλοι μαζί, ακολουθώντας ένα μονοπάτι.
Κατάλαβα ότι πηγαίνουν όλοι μαζί για κάποια εργασία και όπως πληροφορήθηκα μετά, πήγαιναν σε ένα σημείο περίπου μισή ώρα περπάτημα από το μοναστήρι, όπου υπήρχε ένα κελί και ένα εκκλησάκι όπου έκαναν εργασίες αναστύλωσης.
Με αυτό τον τρόπο οι νεαροί μοναχοί είχαν απασχολημένο το μυαλό τους στην δουλειά, αποφεύγοντας τους διάφορους λογισμούς, και συγχρόνως καταπονώντας το σώμα τους, απέφευγαν τις επαναστάσεις της νεανικής τους σάρκας και λέγοντας συνεχώς και την ευχή --Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με-- συνδύαζαν εργασία και προσευχή.
