Ι.Μ. Ξενοφώντος - Ι.Μ. Αγ. Παντελεήμονος - Δάφνη

Ι.Μ. Ξενοφώντος

Το «Άξιον Εστίν» συνέχισε το ταξίδι του και πλησίασε στην Ι.Μ. Ξενοφώντος. Στην απλωταριά του αρχονταρικιού της  Ι.Μ. Ξενοφώντος είναι μαζεμένοι κάποιοι προσκυνητές που παρακολουθούν το καράβι να πιάνει στον αρσανά σαν κάτι πολύ περίεργο, καθώς ζαλισμένοι από την πρωτοφανή για τους περισσότερους ησυχία, η άφιξη του ήταν κάτι που έσπαζε την μονοτονία και έδινε τροφή για τα μάτια τους που μέχρι προ ολίγου έβλεπαν μόνο το απαλό κυματισμό της θάλασσας μπροστά τους.

Ι.Μ. Αγ. Παντελεήμονος

Μόλις περάσαμε τον επόμενο κάβο, η Ι.Μ. Αγ. Παντελεήμονος, το ρώσικο όπως λέμε, με τα επιβλητικά εξαώροφα κτίσματα κοντά στην ακτή και της ρώσικης τεχνοτροπίας τρούλους βαμμένους σε πράσινο χρώμα φάνηκε σε μικρή απόσταση.

Αυτό που δεν φάνηκε είναι η τεράστια καμπάνα που φιλοξενείται μέσα στο καμπαναριό, δώρο κάποιου ευσεβή τσάρου του προπερασμένου αιώνα.

Η δίδυμη της καμπάνα όμως, φιλοξενείται κάπου στον βυθό της θάλασσας ανάμεσα στην Οδησσό και το Άγιον Όρος, --καθότι το καράβι εκείνης της εποχής που την μετέφερε πέφτοντας σε θαλασσοταραχή και από το μεγάλο βάρος της καμπάνας βούλιαξε-- και μάλλον της έχει μείνει το παράπονο ότι δεν ακούστηκε και η δικιά της μελωδική φωνή στο μισό Άγιον Όρος όπως όταν σημαίνει η αδελφή της.

Δάφνη 

Λίγο πιο κάτω φαίνεται η Ι. Μ. Ξηροποτάμου σκαρφαλωμένη στην πλάγιά. Πολύ κοντά είναι πλέον η πολύβουη Δάφνη, το επίνειο του Άγιου Όρους που συναγωνίζεται σε κίνηση οποιοδήποτε λιμανάκι κάποιου μικρού νησιού.

Θυμάμαι το 1983 που ήρθα πρώτη φορά στο Άγιον Όρος, στην προκυμαία της Δάφνης υπήρχαν δύο καλόγεροι, τρείς κοσμικοί, ένας σκύλος ξαπλωμένος σε μια σκιά και κάμποσες αδύνατες γάτες που τριγυρνούσαν ψάχνοντας να βρούνε να φάνε κάτι ανάμεσα στα παλιά ερειπωμένα κτίρια.

Από ένα μαγαζάκι που πουλούσε διάφορες προμήθειες, το οποίο υπάρχει ακόμη, κάποιος καλλίφωνος ψάλτης, μαγνητοφωνημένος, στόλιζε την ησυχία σε ήχο πλάγιο, δίνοντας σου την εντύπωση ότι πρόκειται να αποβιβαστείς στον Παράδεισο. Βέβαια είχε τόσο «πολύ κόσμο» η Δάφνη γιατί έπιανε το τότε ξύλινο καΐκι. Τις άλλες ώρες της ημέρας ήταν έρημη.

Τώρα πια η κίνηση δεν σταματάει τις περισσότερες ώρες της ημέρας καθώς δύο ταχύπλοα και ένα καράβι μεταφέρουν τους προσκυνητές και τους εργάτες –ένας από αυτούς είμαι και εγώ-- μέχρι το μεσημέρι, και μετά όλο και κάποιο ναυλωμένο μικρό φέρρυ φορτωμένο με φορτηγά γεμάτα υλικά και διάφορα άλλα μηχανήματα θα πιάσει στην Δάφνη, για να ενισχύσει την γενική ανοικοδόμηση και συντήρηση των κτισμάτων του Άγιου Όρους.

Με την βοήθεια της Παναγίας πιάσαμε χωρίς κανένα πρόβλημα στην Δάφνη, γιατί παρά τα σύγχρονα μέσα και τις βελτιώσεις του μικρού λιμανιού, το να πιάσει στην Δάφνη κάποιο πλεούμενο αποτελεί πρόκληση για κάθε έμπειρο καπετάνιο.

Αποβιβαστήκαμε, και στην συνέχεια σπρώχνοντας και σπρωχνόμενοι(!) κατευθυνθήκαμε προς τα δύο λεωφορεία, που μας περίμεναν για να μας μεταφέρουν στις Καρυές.

Παλαιά αλλά με κάποιο υποτυπώδη κλιματισμό, πρόσθεταν και αυτά στον εκσυγχρονισμό του Άγιου Όρους.

Καμία σύγκριση βεβαίως με εκείνα τα αρχαία λεωφορεία που θυμάμαι, με τα παράθυρα μισάνοιχτα και την σκόνη να κυκλοφορεί ανενόχλητη σ'όλη την διαδρομή, σαν μια πρώτη γεύση των ανέσεων που θα απολαμβάναμε.

Επόμενη: Δάφνη - Ι. Μ. Ξηροποτάμου - Καρυές

Προηγούμενη: Ι. Μ. Χιλιανδαρίου - Ι. Μ. Ζωγράφου - Ι. Μ. Κωνσταμονίτου - Ι.Μ. Δοχειαρίου